Ik ben deze week te gast in een prachtig oud klooster, waar nog enkele zusters en paters samenwonen met ‘leken’ en zorg ontvangen. Een verpleeghuis ervaar ik vaak als kleine samenleving, een vertraagde wereld, binnen de grote snelle wereld. In een verpleeghuis binnen de kloostermuren is dit gevoel versterkt aanwezig.
Met Sjaak mag ik deze ouderen bloemen bezorgen. De sfeer is goed, personeel en bewoners zijn betrokken en volgen wat er gebeurt. Sjaak gaat bij alle ouderen langs, maakt praatjes, grapjes, zingt levensliederen en deelt bloemen uit. Er wordt gelachen en gezongen.
Vanuit mijn ooghoek zie ik haar zitten. Een kleine frêle dame in een rolstoel, met knotje, omslagdoek en een ingevallen mond. Ze lijkt niets mee te krijgen van de vrolijke sfeer in de woonkamer. Ze zit met haar blik naar beneden gericht, naar haar schoot, waar haar handen traag friemelen met de franjes van haar omslagdoek.
Ik probeer met Sjaak toenadering te zoeken, ik hurk en probeer met Sjaak in haar gezichtsveld te komen. Ze ziet het niet, ze kijkt naar de gekleurde franjes die door elkaar liggen. Haar handen leggen traag de franjes, stuk voor stuk, naast elkaar.
Dan zoekt mijn hand, die uit de mouw van Sjaaks jas steekt, contact met haar handen. Ze laat me toe. Samen leggen we heel zorgvuldig de franjes naast elkaar. Mijn wereld is niet groter dan haar schoot met de gekleurde franjes. Het is stil geworden in de woonkamer.
Als alle franjes naast elkaar liggen, kijkt ze me aan met een heldere blik. Ik weet ineens wie er nodig is: oma Dien, een kleine handpop. Ze is altijd mee, tussen de bloemen, omdat Sjaak zoveel mooie herinneringen aan zijn oma Dien heeft.
Dit popje past in haar schoot, haar handen en wordt herkend. Ze herkennen elkáár. Haar handen aaien het hoofd van oma Dien, haar knotje, de omslagdoek en dan hoor ik mevrouw zeggen: ‘Wat een mooie rok’. Dien maakt haar ook een compliment. Er ontvouwt zich een klein gesprekje tussen de twee vrouwen. Zij kijkt weer naar mij, we verwonderen ons samen over het kleine popje. Personeel en haar medebewoners kijken stil toe hoe haar wereldje door dit kleine spel op haar schoot, voor eventjes wat groter is geworden.
De foto van mevrouw is met toestemming van familie geplaatst.
留言