Vandaag, op verjaardag van mijn moeder, bestaat Popcontact 5 jaar. De liefde voor het poppenspel bestaat al veel langer. In 2011 heb ik de opleiding Poppen en Objecttheater van de NVP-UNIMA afgerond, maar mijn werk de jeugdzorg kan ik (nog) niet loslaten.
De opname van mijn vader in Sonnevanck, verpleeghuis in Harderwijk, heeft ‘de zaken’ letterlijk doen keren. In de zomer van 2015 neem ik een nieuwe pop, Rifka, mee naar het verpleeghuis, om deze aan mijn vader te laten zien.
De sfeer verandert in de woonkamer, er wordt gelachen.
Tot mijn verrassing reageren zijn medebewoners heel positief op deze pop. Zij veren op, als de pop tot leven komt, de sfeer verandert in de woonkamer. Sommigen volgen met de ogen wat er gebeurt, anderen gaan met Rifka in gesprek en heel belangrijk, er wordt gelachen. Mijn vader bekijkt het allemaal van aan afstandje. Beschouwend, net als vroeger en grinnikend om de kleine grapjes.
In het najaar bezoek ik meer huiskamers in Sonnevanck en voel dat er iets is veranderd in mezelf. Mijn werk binnen de jeugdzorg gaat me, na 20 jaar steeds zwaarder vallen en mijn wens om meer positief en creatief werk te doen groeit. In het voorjaar van 2016 zeg ik mijn baan op om te kunnen gaan doen wat ik dan het liefste wil, poppenspel inzetten voor kwetsbare mensen (jong of oud).
De start van Popcontact.
Op 16 mei 2016, de verjaardag van mijn moeder schrijf ik me in bij de Kamer van Koophandel. Dat lijkt me een mooie datum. In de zomer van 2017 bezoek ik de woonkamer van mijn vader nog een keer met Rifka. Mijn vader komt dan minder goed uit zijn woorden, hij aanschouwt wat er gebeurt en zegt dan opeens: ''Je doet mooie dingen. Dat moet je vaker doen." Een maand later overlijdt hij.
Popcontact startte met Rifka, in het verpleeghuis bij mijn vader. Mijn moeder is nog altijd mijn trouwste fan. Straks ga ik met mijn zus even taart eten bij haar.
