De kleuters schreeuwen dat de bakker de taart wèl heeft gebakken, maar Wilbert ziet het niet. De kinderen schreeuwen en joelen steeds harder. De voorstelling over Opa’s 100-ste verjaardag loopt als de trein, de kinderen zitten er helemaal in en ik heb er ook lol in.
Na de voorstelling lopen de kinderen achter de leerkracht de gymzaal uit en is de illusie voorbij. Er blijft één meisje zitten op de voorste bank. Haar pony is scheef geknipt.
Ik vraag of ze nog wat wil vragen. Ze zegt: 'Ik mag geen verjaardag vieren van mama'.
Geen feest als je vijf jaar wordt.
Dit had ik niet zien aankomen. Er schiet van alles door mijn hoofd.
Herinneringen aan kinderen, uit mijn voormalige werk als gezinsbegeleidster, poppen op.
Het meisje uit een Jehova gezin, waar geen verjaardagen gevierd werden.
De jongen uit het eenouder gezin, waar het geld ontbrak om feest te vieren.
Ik vraag het kleine meisje of ze haar verjaardag in de klas wél vieren. Ze zegt: ‘ja’.
Ik vraag of de kinderen dan voor haar zingen, net als in de voorstelling. Dat beaamt ze.
Ik vraag hoeveel jaar ze wordt. Ze zegt trots: ‘5 jaar’ en steekt 10 vingers in de lucht.
‘Zo dat is al groot, wel fijn dat je het wel op school kan vieren.’ Ze knikt en dan rent ze weg.
In deze gymzaal, had ik dezelfde ochtend een gesprek met een leerkracht. We bleken allebei, vóór onze werk als leerkracht en poppenspeler, 20 jaar in de jeugdzorg gewerkt te hebben. We spraken over het onmachtige gevoel dat we toen soms hadden. Veel ouders die ik begeleidde, keken terug op een moeilijke jeugd, ze wilden het zelf anders doen als ouder. Maar zij hadden als kind zoveel kansen gemist en dan is het leven complex.
Had ik wel voldoende aandacht voor kinderverjaardagen?
Ik bouw de voorstelling af en vraag me ondertussen af hoe ik destijds aandacht besteedde aan kinderverjaardagen. Het gevoel van destijds komt weer terug. Het gevoel dat het niet genoeg was wat ik deed, omdat problemen omvangrijk waren en mogelijkheden beperkt.
Als ik klaar ben voor vertrek, keert de leerkracht terug. Ik vertel haar over het meisje. Ze kijkt me aan en zegt: ‘ja…ik weet ervan, we doen ons best het gezin zo goed mogelijk te ondersteunen.’ Dan zegt ze dat ze blij is, dat ze als leerkracht ook kinderen zoals dit meisje van bijna 5, een fijne tijd kan bezorgen op school.
Ik hoop dat dit meisje heeft kunnen genieten van de gekke voorstelling over de verjaardag van opa Klok en dat ze zelf een mooie vijfde verjaardag krijgt, in ieder geval op school.
