Vanmorgen lees ik in Trouw een stuk over het MBO, over het contrast tussen jongeren die de tijd hebben om zich ontwikkelen op HAVO of VWO, waarvan een deel daarna een tussenjaar neemt om zich te oriënteren op de wereld en studiekeuze én die jongeren op het VMBO, die op hun 15-de of 16-de hun beroepskeuze maken.
Kansenongelijkheid in onderwijs
Een praktische- of theoretische leerroute gaat over niet alleen over verschil in IQ. Het gaat ook over kansenongelijkheid. Ik kom op basisscholen waar kinderen les krijgen van vakdocenten in muziek, drama, beeldende vorming. Ik kom ook op scholen waar kinderen worstelen om zich uit te kunnen drukken in het Nederlands, waar kinderen zonder ontbijt op school aankomen. Op deze scholen ligt de focus op allerlei fronten anders. Al lezend denk ik aan het poppenspel project dat ik dit in april deed op het MBO voor de opleiding Social work en waar ik vorige week de foto's van kreeg. Het was voor de meeste van deze tweedejaars studenten een eerste ervaring met (poppen)theater en creatieve werkvormen.
Hoe awkward is het...
'Mevrouw, ik vind dit wel een beetje awkward' zei een van de jongens tijdens de ontspanningsoefening op de eerste lesmiddag. De oefening ging over spanning voelen én loslaten in je lijf. Ik vertel dat luisteren naar je lichaam niet alleen van belang is bij spel, maar ook in je werk binnen zorg of hulpverlening. Die oefening was het begin van nog meer ongemak.
Live poppentheater kenden geen van de studenten, de meesten waren nog nooit in een theater geweest en dramalessen hadden ze niet gehad. Zij staan nu voor de uitdaging om spelscènes te maken voor jongeren met een (ernstige) verstandelijke meervoudige beperking, die binnen MBO dagbesteding hebben van Amerpoort. Het is duidelijk dat dit project niet alleen over creativiteit gaat, maar ook over het verkennen en verleggen van persoonlijke grenzen.
De kracht van muzische middelen
In anderhalve dag leren deze jongeren de basisbeginselen en verschillende mogelijkheden van poppenspel. Onder de bezielende leiding van hun beeldend docent worden er sok- poppen gemaakt, een drieluik voor een schimmenspel, een heelal van karton, een strand met zand en karton. En dit gaat niet allemaal vanzelf, dat is begrijpelijk.
Daarom ben ik extra trots op hen als ik na afloop foto's en filmpjes krijg. Ik zie mooie scènes met schaduwspel, karton, sokpoppen, licht en geluid. Ik zie studenten die via poppenspel, muziek, sensorische materialen en verhalen contact maken met hun leeftijdsgenoten. Leeftijdsgenoten, die dagbesteding krijgen bij Amerpoort. De docent mailt mij na afloop dat iedereen geslaagd is voor het project. In de reflectiegesprekken gaven de studenten aan het in eerste instantie lastig te vinden, maar dat ze drempels hebben overwonnen en het heel leuk hebben gevonden als ervaring.
Ik ben blij dat ik een kleine bijdrage heb kunnen leveren en hoop dat deze studenten niet alleen de ervaring en plezier van creatieve en theatrale werkvormen meenemen, maar ook de kracht van het luisteren naar je lichaam, bij het maken van keuzes.
