Eslem huilt zonder geluid, zonder tranen, maar is zichtbaar verdrietig. Haar spraakcomputer is kapot, waardoor ze niet haar praatjes kan maken met iedereen.
Rifka beweegt langzaam in de richting van de rolstoel van Eslem en legt haar hand op haar tafelblad. Eslem kijkt op en voorzichtig breekt er een glimlach door op haar gezicht.
Rifka kijkt haar aan en kijkt naar haar polsen vol kleurrijke spiraalvormige haarelastiekjes, haar armbandjes. Samen bekijken en tellen ze de armbandjes, dit breekt het ijs.
Haar ogen spreken boekdelen en de toeter is haar 'ja'.
Senna communiceert met haar ogen, ze stralen en met haar toeter kan ze een ja aangeven.
Zo is er toch wat mogelijk. Haar begeleidster vertelt dat Eslem eens per jaar naar Turkije gaat, naar haar familie en dat ze daar een vriendje heeft. Eslem straalt van oor tot oor.
Rifka noemt Eslem, met al haar armbandjes, een Turkse prinses en haar vriendje is haar Turkse Prins. Ze lacht voluit.
Ze huilt en lacht zonder geluid, maar vol mimiek.
Eslem houdt van zingen en is gek is op het liedje De wielen van de bus. Rifka zet in en bij het tweede couplet De toeter van de bus doet, beweegt Eslem heel langzaam haar hand naar haar toeter, het lukt ... Een luid getoeter vult de ruimte. Rifka schrikt enorm en dat geeft een grote lach op haar gezicht… Herhaling maakt het alleen maar leuker voor Eslem.
Het derde couplet kan niet achter blijven: de lampen van de bus gaan aan en uit… Het duurt het iets langer, maar ook dit lukt. Haar hand weet het knopje te vinden en de koplampen van haar rolstoel gaan aan en uit. En nog een keer…
Haar spraakcomputer heeft het laten afweten, maar het lukt Eslem wonderwel om de communicatie aan te gaan.
Eslem is niet de echte naam van deze jonge vrouw.
Lees meer over de mogelijkheden met Popcontact in de gehandicaptenzorg
