Ik ben met mijn pop (en alter-ego) Rifka op bezoek in een voormalig klooster. Het heet tegenwoordig zorgcentrum Bosbeek, met een aparte afdeling voor de zusters. Rifka komt hun woonkamer binnen, ze begroet iedereen en ziet dat een van de zusters een sluier draagt. Rifka kent geen schroom en is zo vrij om te zeggen dat ze het kapje mooi vindt. De zuster kijkt op, Rifka kijkt haar aan en dan naar mij. Ze zegt dat ze ook zo een kapje zou willen. De zuster reageert: die krijg je niet zomaar. Dan moet je geroepen zijn.
Ieder mens heeft een roeping op aarde
Geroepen? vraagt Rifka en de zuster vervolgt: Ja, door God. Rifka valt stil….
Je moet goed luisteren, zegt de zuster tegen Rifka.
Rifka is even stil en luistert. Ik hoor niks, zegt ze.
Een andere zuster voegt zich in het gesprek: Het luisteren gebeurt hier, ze wijst met beide handen naar haar hoofd en naar haar hart, dat voel je. Rifka kijkt en legt haar hand op haar hart en wacht even. Ze schudt teleurgesteld haar hoofd: ik word niet geroepen.
Jij hebt vast een andere roeping, iedereen heeft een roeping hier op aarde, stelt de zuster haar gerust. Rifka is er stil van. Ik ga goed voelen, zegt ze. Doe maar, zegt de zuster.
Een wijze les voor Rifka en ook voor mij… luisteren naar je hart.
Deze zusters hebben tijdens hun werkzame leven midden in de maatschappij gestaan met de opvang van kinderen, vorming, onderwijs en solidariteit met vrouwen. Ze werkten daar waartoe ze geroepen werden. Daarnaast woonden zij in het klooster, afgezonderd van familie en toegewijd aan God, met zorg voor elkaar. De jongere zusters zorgden voor de oudere zusters. Nu zijzelf tot de oudsten behoren, zijn er geen jongere zusters meer die voor hen zorgen.
Dat doen professionele mantelzorgers en na afloop van het optreden lunch ik met hen. Een team vrouwen, die jarenlang de belangen behartigt voor de zusters. Ze regelen de praktische zaken, gaan mee naar artsen, helpen verhuizen, luisteren naar hun levensverhalen. Ze vervullen op professionele wijze de taak van mantelzorger, zoals sommigen ook doen voor hun eigen ouders. Ze willen de zusters blijven verzorgen tot ze zelf met pensioen gaan. Ik vind het bijzonder te zien hoe toegewijd zij zijn aan de zusters. ’t Klinkt mij bijna als een roeping.
Wat is mijn roeping?
Onderweg naar huis, denk ik na over alles er verteld is. Ik realiseer me dat juist de verhalen van ouderen, het spelen voor hen zo boeiend maakt. En dat het interactieve poppenspel een unieke ingang is om in verbinding en bij deze verhalen te komen. ’t Voelt bijna als een roeping…

Comments