"Ik weet het niet hoor", zegt ze onzeker. '' Ik weet niet wat ik nu moet doen. "
Ik zeg: "Kom maar mee, ik heb iets leuks meegenomen."
Mevrouw Ans loopt mee naar de woonkamer en gaat op een stoel zitten in de zithoek, bij twee andere dames. Zodra ze de pop Rifka ziet, breekt de zon door op haar gezicht.
Rifka begint op de salontafel; de rozen krijgen water en salontafel wordt minutieus schoon-gemaakt. Ondertussen kijkt Rifka rond en maakt oogcontact. De twee dames op de bank leveren commentaar op wat ze zien en op wat er gebeurt: "Oh meid, het is net echt. Ze kijkt je echt aan, zie je dat…"
Ik ga rustig door met Rifka en zie dat Ans contact wil. Rifka komt steeds dichterbij en na een poosje zit ze bij Ans op schoot. Rifka en Ans kijken elkaar aan, Rifka vleit zich tegen haar borst en doet haar duim in de mond. De dames op de bank: Oh wat enig… kijk, ze slaapt… nee toch niet. 'T is toch net echt hè...
Ze is stil en koestert de pop. Een ontroerend beeld.
Ans zit heel stil met Rifka op schoot, ze koestert de pop, aait haar en sust haar. Ik word er zelf ook helemaal rustig van. Ik stel me voor dat deze vrouw, wiens wereld onbegrijpelijk is geworden, een lieve moeder geweest moet zijn. Maar ik weet inmiddels ook, dat ik dit niet uit deze kostbare momenten kan concluderen.
Een mens verandert door de dementie.
In een ander verpleeghuis, op een ander moment zag ik hetzelfde beeld. Een oude dame heel zorgzaam met Rifka op schoot. Haar dochters keken toe en waren geraakt. Zo kenden zij hun moeder helemaal niet, deze genegenheid hadden zij vroeger gemist bij hun moeder. Dementie doet veel met een mens en met haar dierbaren.
Opeens weer die vraag: doe ik het goed?
Ans zit een aantal minuten heel stil met Rifka, de dames op de bank kijken toe. Dan kijkt ze me opeens recht aan en zegt: "Wanneer is het afgelopen, doe ik het goed?"
Ik zeg: "Je doet het heel goed Ans. Het is goed zo."
Mevr. Ans is niet de echte naam van deze bewoonster.
Wil je meer weten over Rifka ontmoet? Lees hier meer.
