Het is 'feest' in de woonvorm voor jongvolwassenen met een verstandelijke beperking.
De aanleiding voor het 'feest' is geen vrolijke, maar daarover later meer. De vlaggetjes zijn opgehangen onder het afdak, de plastic tuinstoelen staan al klaar.
De bewoners zitten aan de lekkere broodjes en ik ga opbouwen. Al snel komt een eerste bewoner, Piet, al wiegend aangelopen. Hij blijft op een afstandje staan, kauwend op zijn trui. Een ander rent weg, bij het zien van die vreemde vrouw met een kar vol spullen.
Een begeleider snelt er achteraan. Een jonge vrouw met twee staarten, Sophie, komt nieuwsgierig dichterbij.
Sophie benoemt en stelt vragen over alles wat ze ziet.
Ze is geboeid door alles wat ze ziet en benoemt alles: "Op die stoel kan jij niet zitten, die is kapot." Samen zetten we de stoel in elkaar. "Dat bedje is ook kapot hoor" en ze kijkt hoe ik ook dit in elkaar zet: "Wie slaapt er in het bed? Alles ligt zeker op jouw zolder. Waar is Oscar? Ligt Oscar ook op jouw zolder? "
Piet wordt onrustig en trekt zijn trui kapot. Ik ziet niet wàt er gebeurt, maar plots slaat hij om zich heen en raakt Sophie. Beiden krijgen hulp van twee begeleiders en lopen weg.
De vraag komt of ik al eerder kan starten, de groep wordt onrustig. Even later zitten 15 jong volwassenen met heel verschillende behoeftes en niveaus op de plastic tuinstoelen onder het afdak.
Personeel geniet, ook omdat 'hun' bewoners zo genieten.
Als ik start met gitaar spelen en zingen, zingen of wiegen ze mee. Ze laten zich niet hinderen door gêne, omdat ze de tekst van het welkomliedje niet kennen. Slaap Lotje slaap kennen ze allemaal wel en zingen ze luid mee. Tijdens de voorstelling doet Sophie heel actief mee en Piet zit op een afstand te glimmen. Op de vraag wie net als Oscar wil kruipen, stapt een heel lange man, Jan, naar voren. Hij begrijpt de bedoeling pas als ik het voordoe en samen kruipen we over de harde stoeptegels. Na afloop klapt iedereen en straalt Jan.
De liedjes en het verhaal van Oscar kennen ze al, omdat personeel dit meerdere malen met hen heeft gezongen en voorgelezen. Het personeel observeert 'hun' bewoners, doet mee en maakt foto’s. Ze genieten, ook omdat 'hun' bewoners zo genieten.
De pop mag niet in een tas in de bus, maar moet voorin.
Na afloop ruim ik alles op, Sophie blijft zitten en zit met Lotje op schoot. Ze maakt zich zorgen. Lotje mag niet in een tas op de kar. Ze moet op een stoel zitten, in de bus. Dan kan ze alles goed zien... ze heeft gelijk.
Een begeleidster vertelt zachtjes, dat ze gek is op Sophie en de andere bewoners.
Ze weet niet waar ze binnenkort komt te werken. Deze locatie moet sluiten, alle bewoners verhuizen en personeel krijgt een nieuwe werkplekken aangeboden. Oorzaak: een blijvend tekort aan personeel. Deze ‘feestelijke’ middag hebben ze kunnen organiseren door de verkoop van haardhout en gemaakte vogelhuisjes op de dagbesteding…
Samen met Sophie zet ik Lotje met een knuffel op de bijrijder stoel. Haar begeleidster staat naast haar en samen zwaaien ze ons uit...
De namen zijn niet de echte namen van de bewoners.
De voorstelling Knuffelvriendjes is gebaseerd op het prentenboek Oscar van Trees Verburg.